Laurens Koppenaal heb ik bijna 10 jaar geleden leren kennen bij de oprichtingsvergadering van het ROA op 24 november 2001. Hij was toen al een van de oud(st)gedienden. Ik herinner mij dat nog goed, want hij kwam laat binnen omdat hij zich eerst had gemeld in 't Harde i.p.v. in Garderen. Het enthousiasme straalde van hem af ondanks de vele kilometers omrijden en het tijdverlies.

Laurens was met zijn leeftijd van 80 jaar de nestor van het ROA. Hij heeft indertijd als dienstplichtig kanonnier (lichtingsploeg 52-1) gediend bij het Korps Luchtdoelartillerie en was ingedeeld als hoornblazer op de Koudenhornkazerne te Haarlem. Bij diverse gelegenheden heeft hij mij vele anekdotes verteld uit zijn diensttijd, waarbij ik de indruk kreeg dat hij als muzikant bij de Artillerie een goede diensttijd heeft gehad.

Laurens heeft niet bij het ATK gediend, want dat werd pas in 1960 officieel opgericht, maar hij voelde zich uitstekend op zijn plaats tussen al die jongelui van latere lichtingen. Het ROA prees zich gelukkig met zo'n enthousiast lid die een schat aan ervaring had op muzikaal gebied. Dat kwam mede door zijn lidmaatschap van de muziekvereniging "Amicitia" in zijn woonplaats Dirksland (op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee) waar hij sinds 1964 (dus 46 jaar) lid van was. Nagenoeg op iedere repetitie in 't Harde en bij elk concert stond hij paraat en werd daarbij vergezeld door zijn echtgenote Bep. In 2006 was hij eenmaal afwezig bij het concert in Drenthe. De reden hiervan was niet de afstand maar de huldiging op die dag van hem en zijn echtgenote bij de Christelijke Gemengde Zangvereniging "Sursum Corda" uit Dirksland, vanwege het feit dat zij beiden 45 jaar lid van dit koor waren.

Helaas belette zijn leeftijd en zijn instrument (een grote besbas) deelname aan lopende optredens. Zo heeft Laurens bij menig concert van het ROA in Nederland en bij buitenlandse concerten en optredens in Oostenrijk en Duitsland zijn eigen partij meegeblazen. In Salzburg hebben we met het ROA een zoutmijn bezocht. Tijdens de afdaling in de mijn moest gebruik gemaakt worden van een soort glijbaan. Terwijl de meeste muzikanten nog stonden te bekijken hoe dat zou moeten, sprongen Laurens en Bep als eersten in hun witte overalls onvervaard hand in hand de diepte in. Twee jaar geleden in Heidelberg moesten zij nog ervaren hoe het was om in een Duitse jeugdherberg, waar we door de generaal waren ondergebracht, gescheiden te moeten slapen. Want zo waren daar de regels. Ik neem aan dat zijn collega's en onze partners hem en haar niet in het bovenste stapelbed hebben laten slapen.

Op 5 februari 2011 heeft hij zijn besluit om te stoppen met zijn muzikale optredens als artillerist gestand gedaan door zijn uniformen en muziekpartijen in te leveren. Tijdens het geanimeerde afscheid waarbij uiteraard ook Bep, zijn zoon André en zijn twee kleinzoons aanwezig waren werd hij benoemd tot Erelid van het ROA. Dit als uiting van grote waardering en erkentelijkheid voor het langdurig functioneren als muzikant in de bassectie van het orkest en het frequent deelnemen aan optredens in Nederland en in het buitenland en de daarbij behorende repetities. De afspraak om op later datum nog eens in Dirksland voor hem te komen musiceren was bedoeld als Laurens hersteld zou zijn van de kaakoperatie. Helaas lossen we deze belofte nu in met een muzikale bijdrage aan zijn afscheidsdienst. Maar wij vinden het een eer om die uit te voeren.

Namens het ROA wens ik Bep, André en alle andere familie veel sterkte met het verlies van Laurens. Wij zullen hem missen bij het ROA, maar kunnen terugdenken aan de vele plezierige momenten die we in de afgelopen jaren met Laurens hebben gehad. Goede herinneringen om te koesteren en te bewaren in je hart.